Niby liderka rankingu WTA, a nie potrafi serwować. Brzydki mecz. Przykro patrzeć. To najdelikatniejsze stwierdzenia, na które można natknąć się w sieci, kiedy polskiej tenisistce powinie się na korcie noga. „Skala hejtu i krytyki, jaka wylała się na mnie i mój zespół po przegranym secie, była po prostu niedorzeczna – powiedziała Iga Świątek podczas konferencji prasowej po czwartkowym meczu w Cincinnati. – Zachęcałabym ludzi do tego, żeby rozważniej zamieszczali komentarze w internecie”. Polka namawiała też do refleksji i koncentracji na tym, co w tym sporcie pozytywne. „Zawsze i codziennie dajemy z siebie 100 proc. Trochę smutno się obserwuje, w jaki sposób ja i mój sztab jesteśmy oceniani”.
Dla części publiczności nie ma najwyraźniej większego znaczenia, że Świątek od 72 tygodni przewodzi stawce WTA (co najmniej do połowy września nic tej pozycji nie zagraża), a dzień wcześniej wygrała w dwóch setach z Amerykanką Danielle Collins. Po raz pierwszy też, pokonując dziś Markétę Vondroušovą (mistrzynię z Wimbledonu), awansowała do półfinału turnieju w Cincinnati. Od kilkunastu tygodni nie było zawodów, w których nie dotarłaby co najmniej do ćwierćfinału.
Można tymczasem odnieść wrażenie, że polski kibic (dodajmy uczciwie, że nie tylko polski) nie wybacza żadnych potknięć, chce samych zwycięstw, piruetów, fajerwerków. Igrzysk. Stety lub niestety, w zawodowym sporcie taka niezawodność to rzadkość. Wypada przypomnieć truizm, że porażka to dość stały, naturalny jego element.
